Hindi siya Bobo

"Wag na wag kang magpapakita sa akin hangga't hindi ka humihingi ng sorry. Wag ka na magproduction"

Bigla kaming napahinto. Si program head at si SP.

Umiiyak na nagkulong sa kwarto si SP. Nakisimpatya kami dahil napahiya siya sa maraming tao.

"Ikaw ba naman ang tawaging puro katawan lang at walang laman ang utak sa harapan ng maraming tao, hindi ka ba mapapahiya? Okay lang sana kung kaming dalawa lang kaso sobra na siya... Ayoko na. Aalis na lang ako."

Ang totoo, may kasalanan rin naman siya kaso hindi nga naman tama na ipahiya siya sa maraming tao. Kanya-kanya dapat kami sa aming segment pero dahil isang grupo na rin lang kami, nagambag-ambag kami ng oras at resources para matulungan siya. Pinatahan namin siya. Tinulungan makipag-usap sa mga contacts. Tinulungan sa production. Pagkatapos ng shoot, bigla siyang nawala. Nagtext...

"Salamat sa tulong ninyo guys. Babawi ako sa inyo bukas, promise!"

Nagkatinginan kami. Halos hindi makapag-salita.

"Umalis na siya?"
"Umuwi?"
"Sinong mageedit ng segment niya?"
"Talent ko pa dapat siya sa segment ko ah."
"Wala naman siyang iniwang script."
"Sinong magvo-voice over?"
"Hindi pa ako tapos sa segment ko."
"Inuna pa kasi natin siya."

Hindi niya lang minsan ginawa to. Hihingan ka ng tulong, aabushin ka pa. Hihingan mo ng tulong, ni hindi magreply o sagutin man lang ang tawag.

Kinabukasan... pumunta siya ng meeting. Nakangiti. Walang paki. Tapos ang segment niya samantalang karamihan sa amin ang hindi pa.

Mali ang program head namin. Hindi siya bobo. Sinungaling... Manggagamit... pero hindi bobo.