batang inagawan ng candy...

i just got back from my dentist's office. do you remember how some people calls news reporters the "boogeyman with a teleprompter?" well, my dentist is the boogeyman with perfectly white teeth. ayoko ng bumalik dun. para akong nagbabayad ng tao para saktan ako.. kung yun rin lang ang gusto ko, ate ko na ang lalapitan ko! free na, unlimited pa! bwahaha.

speaking of pain... i talked to one of my Kuyas. i felt bad kasi ang tagal na naming di nag-usap tapos masamang bagay pa yung mga nasabi ko sa kanya. andami ko na kasing hinanakit sa kanya... akala ko simpleng tampo lang, hindi pala.

ok... backstory muna para klaro ang istorya... anyone who is close to me knows that my biggest frustration is not having a kuya. naiinggit talaga ako kapag nakakakita ng mga kuyang inaalagaan yung mga kapatid nila, o kahit mga nagaaway nga eh kinaiinggitan ko pa rin. Yung una ko pang iniyakan na eksena sa tv ay yung eksena ni John Lloyd at Diether sa swimming pool. nakakuha ng award nun si john Lloyd pero hindi naappreciate ng parents niya kaya tinapon niya sa pool. si Diet naman na kuya niya, nilangoy yung pool para kunin yung medal tapos sabi niya, "sa akin importante to!" tapos, flashback ng mga eksena nila nung mga bata pa sila. p*kening. iniyakan ko talaga to. sobra akong nainggit.


camera-whore si kuya. nahawa tuloy ako...

Anyway, ayun nga, sobra talaga akong naghanap ng kuya kaya ng makilala ko si Kuya, sobra ko talagang pinahalagahan yung pagkakaibigan namin. Sobrang naging malapit kami to the point na nakikitulog na ako sa kwarto nila para lang mangistorbo at manuod ng mga pelikula. hehe. He was the one who tried to talk me out of joining a fraternity and that intervention was one of the reasons why i tried to back out(this is another story). we've been through a lot kaya it was hard for me nung malapit na ang graduation ni Kuya. we promised to keep in touch pero wala pang isang taon, nakalimot na siya. I remember nung graduation week niya, we were suppose to meet kaso busy siya sa ibang friends niya kaya sabi ko sa graduation ko na lang siya ico-congratulate. dumating yung graduation niya, nagpaiwan pa ako kasi last day ata ng summer classes para lang i-congratulate siya kaso natapos na ang ceremony hindi siya nagtext at nagpakita. habang sakay ako ng van pabalik sa amin, umiiyak ako na parang batang inagawan ng candy... parang t*nga lang.


pag ngumiti, kita ang gilagid!

fast-forward to present day, nag-message siya sa fb. hayun, nangangamusta. i told him everything... my frustrations and disappointments sa kanya. sabi ko na buong buhay ko, parati nalang akong iniiwan ng mga taong malapit sa akin... and each time, it gets a bit more painful than the last time at iyon din ang ginawa niya. at the end of our conversation, sabi niya speechless na siya... sabi ko, "it's ok. you've been speechless since your graduation." ewan ko ba... I should be immuned by now pero hindi ako matauhan. siguro tama rin yung isang kaibigan ko. i expect and give too much kaya parang parati akong lugi. when will I ever learn?
______________

On a lighter note, sa lahat ng nanalo sa PEBA, congratulations lalo na kay Xprosaic na nanalong most popular blog at kay pareng Jag na naka-vest at siyang tumanggap ng award ni xprosaic. hehe. Advance Merry Christmas to you all...